Początki tańca jazzowego sięgają XIX, a nawet XVIII wieku, ale prawdziwy jego rozkwit przypada na początek XX wieku. Po I Wojnie Światowej, nastąpił "boom" na muzykę jazzową i właśnie wtedy powstał taniec, odzwierciedlający charakter nowej muzyki.
Szalone lata dwudzieste były prawdziwą eksplozją życia i jedyną muzyką, która mogła jej towarzyszyć, był właśnie jazz. Była to rewolucja w tańcu towarzyskim – narodziło się coś nowego, nieokiełznanego.
Kroki jazzowe przechodziły ciągłą przemianę i w krótkim nowy taniec trafił na deski teatralne – a w tym czasie „czarne” teatry Nowego Yorku jak i „biały” Broadway przeżywały swój rozkwit. Jazz dance, przyciągał coraz większą uwagę tancerzy klasycznych i wykonawców tańca współczesnego. Był to początek wielkiej ewolucji.
Pod koniec pierwszej połowy XX wieku wzajemne kontakty jazzu, baletu i tańca współczesnego spowodowały połączenie tych stylów, wzajemne ich przenikanie oraz zatarcie widocznych granic między poszczególnymi stylami.
Kolejne zmiany przyniosły lata 70. XX wieku i era disco. Jazz dance zmienił wtedy swój styl i charakter na bardziej dynamiczny i zwariowany. Następne przemiany w jazzie nastąpiły w latach osiemdziesiątych, gdy przyszła pora na taniec uliczny (break dance) oraz dekadę później, gdy królował taniec "hip hop" (zwany dziś "New style").
Od początku istnienia taniec jazzowy przechodził wiele istotnych zmian, które były wynikiem ewolucji kultury i społeczeństwa. Dziś przeżywa szczyt popularności, dając tancerzom możliwość łączenia wszystkich stylów tanecznych w niesamowitą, energetyczną mieszankę.
Zawsze jednak w tańcu jazzowym była i jest jedna zasada – brak zasad oraz pełna, ale oczywiście skoordynowana i poukładana improwizacja.
(http://www.taniec.fit.pl/historia_tanca/taniec_wspolczesny/jazz/taniec_pelen_ekspresji__jazz_dance,267,1,0.html)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz