Dancehall - taniec pośladków

Dancehall to gatunek muzyczny oraz taniec wywodzący się z Jamajki. Jest on odmianą klasycznego reggae. Różni się swojego protoplasty tempem oraz rytmem, jest szybszy oraz bardziej żywiołowy. Największe światowe gwiazdy tej muzyki to: Sean Paul, Shaggy, czy Elephant Man. 

W ostatnich latach zyskuje coraz większą popularność także w Polsce. Coraz częściej można zobaczyć tancerki i tancerzy poruszających się w rytm tej muzyki. W ostatnich latach dancehall zyskał popularność także w Polsce. Do "nawijaczy" śpiewających do riddimów granych z siedmiocalowych płyt winylowych należą: Ras Luta, Cheeba, Grizzlee, Pablopavo, Reggaenerator, Bob One, Mr. Frenchman, Marika, Grubson, Miodu, Junior Stress. Polskie dancehallowe zespoły to m.in.: Vavamuffin, Jamal, Eastwest Rockers, Bass Medium, Cinq G, Natural Dread Killaz czy Dreadsquad a także wiele soundsystemów. 

Dancehall ma porywać i wręcz zmuszać do ruchu, szczególnie pośladków. Gorący taniec w rytm tej muzyki nazywany jest grindingiem. Zawiera on w sobie elementy erotyczne. W tym seksownym tańcu pary wykonują dynamiczne ruchy, również seksualne. Na Jamajce istnieje także pojecie - „Dancehall Queen”, którym określa się kobiety tańczące najlepiej i najbardziej seksownie, urządzane są oczywiście także zawody dancehallowe. W ostatnich brała w nich  udział Polka - Ula "Afro fryc", która zdobyła Vice Mistrozstwo Świata Dance Queen 2009 w Montego Bay na Jamajce. Ula pojawiła się również  w popularnym programie "Mam talent" w którym została zaproszona przez jurorów do finału.
Dancehall rodem z Jamajki przyjął się także w Polsce i wypływa na fali na coraz szersze wody popularności. Niebawem do Łodzi zawita znana w Polsce tancerka i instruktorka Salshall Ortodox. 

(http://www.taniec.fit.pl/taniec_uliczny/dancehall/dancehall__najseksowniejszy_taniec_swiata,306,1,0.html)

Belly dance - taniec głównie dla kobiet

Nazwa "taniec brzucha" nie jest nazwą oryginalną. W krajach arabskich taniec ten nazywa się "raqs sharqi", co można przetłumaczyć jako "taniec wschodni", "taniec orientalny" lub "raqs al-hizzi". Nazywany bywa także tańcem orientalnym, co niektórzy mylnie odbierają jako określenie tańca wszystkich regionów Orientu, np. Indii i Chin, z którymi nie ma nic wspólnego.

Nazwę "taniec brzucha" wprowadzili przedstawiciele cywilizacji zachodniej (Francuzi). Pierwszy raz podobno użyto określeniadanse du ventre (fr. taniec brzucha) w stosunku do tańca Ouled Nail, tańczonego w miejscowości Bou Saada w Algierii. Charakteryzował się on tym, że tancerka poruszała wyłącznie mięśniem przepony. Potem to określenie rozszerzono na wszystkie tańce z Północnej Afryki oraz Bliskiego Wschodu, które wiązały się z charakterystyczną pracą brzucha tancerki.

Istnieje także inna błędna teoria na temat powstania tej mylnej nazwy. Zgodnie z nią termin taniec brzucha wywodzi się od zasłyszanego określenia beledi (jeden z gatunków tańca lub grupa rytmów), które zniekształcono do angielskiego belly dance. Nie jest to jednak prawda, gdyż termin belly dance pojawił się w języku angielskim jako tłumaczenie francuskiego danse du ventre

Wyróżnić można bardzo wiele odmian tańca orientalnego, a także tańce, które są z nim kojarzone lub się z niego wywodzą. Należy pamiętać o płynnych granicach i przenikaniu się odmian, różnicach występujących na terenach krajów oraz o tym, że każdy gatunek inaczej będzie wyglądał u danego nauczyciela (warto porównać na przykład klasykę egipską w wykonaniu Orit Maftsir i Lubny Emam).

Jeden z podziałów uwzględnia pochodzenie danego stylu: Egipt, Turcja, USA, Liban, Syria, Maroko, Tunezja. W przypadku nurtu tureckiego i egipskiego wyróżniamy dodatkowo: klasykę i tańce folklorystyczne, które wywodzą się też z innych rejonów Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu. Osobną kategorią są odmiany będące fuzją tańca orientalnego oraz innych gatunków tanecznych.

• klasyczny taniec egipski, oriental, classical, egyptian, raqs sharqi - styl, którego nie można traktować jako jednolitej formy tańca z określonymi zasadami. Wynika to z różnic w muzyce. Różnorodne utwory możemy nazywać klasycznymi. Zazwyczaj są one trudne, nasycone emocjami. Mamy więc Megance - utwory skomponowane dla tancerek. Składają się z wejścia (entrance), zazwyczaj tańczonego z woalem, i dramatycznego zakończenia. Moga zawierać partie (w zależności od utworu) maksuma, folkloru jak saidi czy khaleegy, taksim (solo instrumentu), drum solo itp. W Megance tancerka może popisać się szerokim wachlarzem umiejętności technicznych, interpretacyjnych oraz znajomością zasad dobierania figur do odpowiednich rytmów czy instrumentów. Jest to taniec przeznaczony na sceny, naznaczony dużymi wpływami baletowymi. Inny rodzaj muzyki klasycznej to tradycyjne piosenki z egipskich filmów Złotej Ery, jak np. Tamra Henna czy Zeina. Mamy też rodzaj klasyki najtrudniejszy do interpretacji - tarab - tradycyjne pieśni arabskie znanych kompozytorów (Atrashe, Wahab), z których najbardziej popularne to te wykonywane przez Oum Kalthum - najbardziej znaną egipską pieśniarkę wszech czasów. Słynie ona z cudownego głosu i emocji, które wkładała w śpiew. Komponowali dla niej najlepsi kompozytorzy. Tancerka powinna dokładnie znać tekst piosenki, do której tańczy i zinterpretować go na równi z muzyką. Także dla publiczności odbiór tańca do pieśni Oum Kalthum może być bardzo trudny, zachodni widzowie nie zawsze potrafią go zrozumieć.

• klasyczny taniec turecki – styl, w którym charakterystyczna jest duża ruchliwość tancerki, przejawiająca się w rozprzestrzenianiu jej się po scenie. Nie jest to taniec statyczny, ma wiele elementów tańca romskiego. Dlatego nie brakuje w tym stylu figur odzwierciedlających temperament tancerki, takich jak podskoki, ekspansywne ruchy bioder, nawet elementy akrobatyczne. Natomiast ruchy rąk tancerek tańczących w tym stylu są miękkie i bardziej płynne niż u tancerek tańczących w stylu egipskim. Ponadto styl turecki charakteryzuje się mniejszą izolacją między ruchami górnych i dolnych partii ciała oraz użyciem zillisów (turecka nazwa saggatów) w tańcu. Swego czasu w Turcji mówiono, że tancerka brzucha, która nie umie grać na zillisach to nie jest tancerka brzucha. Ponadto przy głębszej analizie ruchów tancerki tureckiej można zauważyć, że jeśli przeprowadzimy linię łączacą oba kolce biodrowe, to w stulu tureckim będzie częściej używana powierzchnia ciała poniżej tej linii - odwrotnie niż w stylu egipskim. Tureckie tancerki brzucha były prekursorkami figury tanecznej zwanej "falą brzucha".

• Beledi, balady - taniec, z którego między innymi wywodzi się raqs sharqi oparty na rytmach z grupy beledi (masmudi mały i duży, saidi i maksum). Jest to taniec bardzo różnorodny, może być zarówno ekspresyjny i wesoły, jak i dramatyczny i pełny napięcia. Określenie baladi odnosi się zarówno do większości egipskich utworów tradycyjnych, jak i tzw. solo accordeon.

• Megeance - rodzaj klasycznego tańca orientalnego, który został stworzony na potrzeby dużej sceny. Charakteryzuje się zmienną muzyką, której poszczególne części są odmienne stylistycznie. Tancerka powinna zinterpretować odpowiednio każdą zmianę muzyki. Jest to typowy taniec konkursowy, szczególnie popularny w Rosji i innych krajach byłego ZSRR., przez niektórych zaliczany do klasyki egipskiej

• Drum solo - taniec wykonywany do utworu muzycznego, w którym używane są wyłącznie instrumenty perkusyjne typu dumbek, tabla, saggaty etc. Nie jest osobnym stylem tanecznym, a jedynie fragmentem występu scenicznego. Tancerka stara się swoim ciałem oddać uderzenia instrumentów, co często daje efekt zabawny i zalotny. W stylu amerykańskim ruchy często wywodzą się z poppingu i lockingu, są niesamowicie precyzyjne. Drum solo jest widowiskowe i efektowne, z tego powodu często stanowi kulminacyjny punkt programu występów danej tancerki.

• Raqs assaya (assaya – bambusowa laseczka) - taniec folklorystyczny (głównie folklor egipski) wykonywany najczęściej z jedną, czasami z dwoma, a nawet trzema laskami. Istnieje wiele odmian raqs assaya, wśród nich najpopularniejsze są taniec z laską saidi i taniec z laską beledi. Saidi jest tańczony zarówno przez kobiety, jak i mężczyzn, jednak w zależności od płci tancerza ma inny charakter. Beledi z laską jest wesołe i swobodne, większą rolę odgrywa w nim praca bioder.

Debka

• Fellahi - tradycyjny taniec popularny wśród rolniczej ludności północnego Egiptu (fellahów). Taniec ten, wykonywany w rytm fellahi, nawiązuje do codziennego życia rolników – przedstawia zbieranie plonów, noszenie wody w dzbanach itp.

• Debka, debke, dabke - tradycyjny grupowy taniec folklorystyczny, wywodzący się zLibanu, Palestyny, Syrii i Jordanii. Jest to taniec liniowy tańczony zarówno przez kobiety, jak i mężczyzn, dynamiczny i wesoły.

• Raks tahtib, tahtieb - najczęściej grupowy, wyłącznie męski taniec, pochodzący zGórnego Egiptu, z regionu Said, jeden z najstarszych egipskich tańców folklorystycznych.

Khaleegy (taniec folklorystyczny)

• Khaleegy, raks na'ashat, neshat, nasha'ar, saudi, Golftanz, samri, Haartanz - folklorystyczny taniec kobiecy wywodzący się z regionu półwyspu Zatoki Perskiej. Cechą charakterystyczną tego tańca jest ruch głowy, w którym tancerka przerzuca włosy z jednej strony ramion na drugą. Ważnym elementem jest też strój, który stanowi obszerna suknia zwana thobe al nashaar. Jego znajomość jest dla tancerek ważna, ponieważ może pojawić się jako fragment megance.

• Melaya Leff, melaya laff (dosł. „zawinięta w chustę”), eskanderani, taniec aleksandryjski - taniec miejski, który nie ma tradycyjnego charakteru, wyraża przemiany, które zaszły wEgipcie na początku XX wieku, zwłaszcza jego otwarcie się Egiptu na Zachód i nowoczesność. Charakterystycznym rekwizytem tej odmiany jest duża prostokątna chusta, którą tancerka zalotnie rozwija, po czym z powrotem zawija się w nią i zarzuca sobie na ramiona. Kostium do melaya leff znacznie różni się od kostiumów do tańca brzucha i innych tańców folklorystycznych. Składa się on z sięgającej tuż za kolana, wąskiej sukienki, chustki z pomponami na głowę, pantofelków (również z pomponami) oraz obszernej, czarnej chusty.

• Raks shamadan, taniec ze świecznikiem - taniec wykonywany ze specjalnym kandelabrem, który tancerka nosi na głowie. Taniec ten stanowi echo jednego ze zwyczajów weselnych.

• Ghawazee, gawazee - taniec plemienia Romów (Cyganów) zamieszkujących Egipt, wykonywany przy akompaniamencietamburyna lub cymbałków.

• Andaluzyjski taniec arabski, muwaschahat, muashahat, muwashahat, taniec mauretański - pierwotnie wyłącznie grupowy, taniec arabski tańczony na dworach Kordoby i Grenady za panowania Maurów w Hiszpanii (w VIII – XV w). Taniec ten został zrekonstruowany w XX wieku przez Mahmouda Redę. Faraoński taniec, pharaonic dance/style, pharaonisch Tanz - współczesny taniec, który stanowi próbę rekonstrukcji antycznych, najczęściej sakralnych tańców egipskich. Charakterystycznym rekwizytem są świece i skrzydła Isis.

• 
  Belly dance show - inaczej fantasy bellydance - jedna z najnowszych odmian tańca brzucha. Wykorzystuje się często różnorodne rekwizyty, zaczerpnięte nierzadko z innych stylów tańca (miecze, skrzydła Izydy, woale, tace ze świecami, wachlarze, świeczniki, fan-veil, veil-poi, fire-poi) Charakterystyczną cechą są nietypowe stroje i dobór muzyki, tworzenie teatru tańca, nietypowa oprawa sceniczna (np. efekty świetlne) Jest również jedną z kategorii turniejowego tańca brzucha.Shaabi, shaábi, shaaby - styl tańca orientalnego, utożsamiany z pop-beledi, wykonywany do muzyki shaabi (współczesna popularna muzyka arabska, która bazuje na tradycyjnych rytmach, często radosna, z wyrazistym wokalem, nazywana niekiedy muzyką ulicy). Cecha odróżniającą shaabi od klasycznego raqs sharki znacznie większa swoboda.

• American Cabaret Style - styl wykształcony w XX wieku w USA. Według znanej tancerki Ansuyi powstał on w latach 60 i 70 XX wieku w amerykańskich klubach będących miejscem spotkań przedstawicieli wielu narodowości (szczególnie wschodnich). Muzyka i taniec mieszały się tam tworząc nowy, ciekawy styl, którego charakterystyczną cechą jest nacisk na widowiskowość i efektowność. Według Ansuyi to jednak improwizacja i dzielenie się własnymi emocjami są najważniejszym celem tancerki. Charakterystyczne elementy kabaretu amerykańskiego to praca woalem (inna niż np. w klasyce egipskiej) gra na saggatach i taniec na podłodze. Współcześnie często mieszany z Belly dance show.

• Tribal - fuzja "tradycyjnego" tańca brzucha (m.in. American Cabaret Style) oraz innych gatunków tanecznych, takich jak etniczne tańce północnoafrykańskie, indyjskie oraz flamenco. W ramach tej odmiany możemy wyróżnić American Tribal Styleoraz Tribal Fusion.

• Gothic Belly Dance, Raqs Gothique - fuzja tradycyjnego tańca brzucha, stylu tribal oraz subkultury gotyckiej. Cechą wyróżniającą tę odmianę spośród innych jest gotycka muzyka oraz strój.

• Bellywood - fuzja tańca orientalnego z tańcem z filmów indyjskich (Bollywood).

Locking - radosny styl taneczny

Locking (Campbellocking) jest tańcem „wesołym”, zabawnym i z założenia powinien rozśmieszać obserwujących.

Został stworzony przez Don’a Campbell’a w Los Angeles we wczesnych latach 70-tych. Stad także nazwa Campellocking. Taniec ten bardzo szybko zdobył popularność. Zainteresowały się nim media i już wkrótce po narodzinach pojawił się jako show telewizyjne zwane „Soul Train”. Tancerze pokazywali po kolei rożnego rodzaju ruchy co jakiś czas zatrzymując je do charakterystycznych akcentów muzycznych. Klaskali, robili szpagaty, wskazywali na ludzi i świetnie się przy tym wszystkim bawili.

Podczas występu przed publiką lub jak niegdyś przed tłumem gapiów na ulicy, chodziło o pewnąinterakcję z widzem oraz o rozbawienie go. Tancerz Lockingu (Locker) powinien mieć duży dystans do siebie i reakcji na jego poczynania. By być dobrym Lockerem, poza dokładnością, trzeba wykazać się pomysłowością, odwagą, pewnością siebie i radością.

Jeśli jesteś Funky tzn. że jesteś wyluzowany, że czujesz się świetnie, a zabawa do muzyki sprawia Ci radość, spróbuj Lockingu.

(http://www.urbandance.pl/kursy-tanca/solo/82-locking.html)

Popping - not only Moonwalk

Popping (Electric Boogaloo) to taniec, który ma niezwykle szeroką gamę ruchów, często dość niezależnych i rożnych od siebie.

Taniec ten może być kojarzony z ruchami typu: naśladowanie robota, manekina, stylu egipskiego, niektórymi ruchami Michaela Jacksona (w tym popularny na całym świecie krok księżycowy - Moonwalk), zwolnione tempo, czy nawet naśladowanie postaci z kreskówek itd. Dochodzą do tego mniej popularne ruchy jak: waving, strobbin, ticking itd.

Jest to styl, który wymaga niezwykłej świadomości całego ciała. Każde zgięcie najmniejszego nawet stawu i umiejętność kontrolowania większości mięśni ma tu swoje znaczenie. Przy tym jest niebywale rytmicznym tańcem wykorzystującym specjalnie skomponowane utwory. Angażuje różne partie ciała w dowolnych kombinacjach w ramach obszernej gamy stylów,umuzykalnia i rozwija wyobraźnię.

Popping jest niesamowicie zaskakującym tańcem. Potrafić wciągnąć nawet tych którzy nigdy nie chcieli niczego tańczyć!

(http://www.urbandance.pl/kursy-tanca/solo/81-popping.html)

Breakdance - uliczny taniec

Za prekursora tańca nazwanego później break dance uważany jest Jamesa Brown, który pod koniec lat 60-tych podczas występów telewizyjnych promujących swój debiutancki krążek "The Good Foot" dość żwawo i ekspresyjnie poruszał się po scenie. Jego  freestyle dance jak i on sam stał się wkrótce sławny, a taniec nazwany Good foot szybko znalazł naśladowców.

Kolebką break dance była dzielnica Bronx w Nowym Jorku. Początkowo taniec ten był narzędziem walk i rywalizacji gangów, później, przyciągając coraz większe tłumy zainteresowanych, przerodził się w formę protestu młodych ludzi oraz w rodzaj sztuki. Tańczono go przede wszystkim na ulicy, przy płynącej z magnetofonów bardzo głośnej, syntezatorowej muzyce. Taniec ten był oparty zasadniczo na improwizacji. Początkowa faza rozwoju break'a polegała na wykonywaniu poszczególnych figur i układów (droops & spins). Następnie dodano pracę nóg (footwork) oraz podstawowe figury akrobatyczne. Najbardziej charakterystyczne dla break deanca są figury obrotowe w parterze, np. obroty na plecach, głowie, barku, dłoni itp. oraz różne kombinacje układów parterowych. W miarę upływu czasu,  a także wzrastającej konkurencji, break dance zaczął przeradzać się w trudne i skomplikowane choreograficzne popisy taneczne. Szukając nowych rozwiązań, czerpano elementy z gimnastyki sportowej, innych stylów tańca oraz wschodnich sztuk walki. Ponieważ najczęściej nowe figury prezentowali tancerze z Brooklynu, Good Foot ochrzczono nazwą brooklyn rock, a następnie uprocking. Taniec ten popularyzowali i rozwijali młodzi ludzie, którzy wzorowali się na tańcu Jamesa Brown'a i słuchali muzyki nowojorskich DJ'ów takich jak Afrika Bambaataa, Kool Herc, Sugarhill Gang, Grandmaster Flesh, Cold Crash Brothers. Podczas jednej z imprez  DJ Kool Herc zawołał do tancerzy "Hej b-boy's are you ready" i od tego momentu taniec miał już swoją nazwę break dance, a wykonujących go nazwano b-boy i b-girl (fly-girl).

Rozwój i ekspansja...

Tworzono grupy, które rywalizowały ze sobą o prestiż i miano najlepszej. Do najbardziej znanych i zarazem najlepszych grup zaliczyć można Rock Steady Crew, New York City Breakers, Magnificent Force. Złoty okres breakingu przypadł na lata 80-te. Popularność tego zjawiska rosła dzięki filmom z udziałem ówczesnych sław.  

Największym zainteresowaniem cieszyły się filmy "Wild Style", "Flash dance", "StyleWars". Inny ważny obraz zatytułowany "Beat Street" został pokazany na festiwalu w Cannes w 1983 roku. Film ten ukazał jeden z legendarnych pojedynków break dance'owych, pomiędzy Rock Steady Crew a New York City Breakers, który stał się inspiracją wielu młodych ludzi. W drugiej połowie lat 80-tych media potraktowały break dance jako tymczasową modę i nastał martwy okres w dziejach tańca. Z czasem figury i układy break'owe adoptowano do spektakli i musicali. W tym okresie stworzono grupę Ghettoriginal Production Dance Company, która miała za zadanie nadać tanecznemu wykonaniu profesjonalnego poziomu artystycznego. Break dance odżył dopiero na początku lat 90-tych dzięki zaangażowaniu tancerzy w Nowym Yorku i Los Angeles. Taniec ten został przetransportowany również do Europy (głównie Niemczech, Wielkiej Brytanii, Włoch, ale także i Polski). Jedną z najbardziej kreatywnych scen była wówczas scena Japońska, na której triumfy świecili RSC Tokyo prowadzone przez Crazy-A oraz Electric Trouble z Osaki, w którego podstawowy skład wchodzą Yokoi, Masan Q i Shohei.

Battles... 
Obecnie organizowane są specjalne imprezy, na których popularyzowany jest hip-hop oraz, na których toczone są bitwy ekip break dance'owych. W USA są to między innymi Rock Steady Anniwersary i B.Boy Summit. W Europie najważniejszą imprezą taneczną jest Battle Of The Year, które po raz pierwszy, wtedy jeszcze pod nazwą "International Breakdance Cup", odbyła się w 1990 roku w Hannoverze (Niemcy). Od 2000 roku BOTY stało się jednocześnie mistrzostwami świata w break dance'ie. Także ekipy z Polski uczestniczą w rywalizacji z najlepszymi podczas tej imprezy. Od 2001 roku w Szczecinie organizowane są eliminacje na wschodnią i środkową  Europę do mistrzostw świata. W tym też roku polska ekipa Nontoper Mielonka wygrała wschodnio europejskie eliminacje i wystąpiła podczas światowego BOTY na zawodów w Brauschweig.  

Polska...

Do Polski break dance trafił w połowie lat 80-tych między innymi za sprawa filmu "Beat Street". Pierwsze mistrzostwa Polski odbyły się w roku 1985 w Piotrkowie Trybunalskim. Pierwszą pół profesjonalną grupą break'ową, była założoną w 1986 roku szczecińska Be-Bop (po zmianach personalnych późniejsze Broken Step). W skład grupy wchodzili bracia Ciesielscy, bracia Laskowscy, Krzysztof Bukowski i Jacek Czerkies. Be-Bop tańczyło głównie electric boogie. Jako pierwszy w Polsce wprowadza też stop klatkę do tego stylu. Grupa ta gościła na BOTY w 1995 roku. Kolejną, pionierską ekipą w Polsce była założona w 1987 roku Włocławska Scrab Beat, której liderem i założycielem był Robert Nieznański. Scrab Beat również wystąpili podczas BOTY. Od roku 2003 organizowane jest Battle of the Year Polska. BOTY Polska to eliminacje mające na celu wyłonienie 4 najlepszych ekip z Polski, które będą miały możliwość wystartowania podczas eliminacji na Battle Of The Year Eastern Europe.

Obecnie doświadczeni tancerze zakładają szkoły tańca, a break dance zbiera coraz większe plony zapalonych miłośników. 

Ekipy...

ROCK STEADY CREW
Legendarna, najważniejsza, najbardziej respektowana, najbardziej sukcesywna grupa break dance'owa. Rock Steady Crew założona została w Nowym Yorku, w dzielnicy Bronx w 1977 roku. Założycielami byli tancerze z innych istniejących ówcześnie grup.

Pierwszy skład RSC tworzyli: Jo Jo, Jimmy Lee, Jimmy Dee, Frosty Freeze, Take One, Kid Galaxy, Lenny Len, Ken Swift. Gdy Rock Steady Crew była już sławna na całym świecie w skład jej wychodzili: Crazy Legs, Prince Ken Swift, Baby Love, Buck 4, Kuriaki i Doze. Pomysły na swoje układy taneczne czerpali między innymi ze wschodnich sztuk walki. Swoje układy ćwiczyli w parku znanym "Happy Warrior Plauground", później  przemianowanym na "Rock Steady Park". W 1980 roku Rock Steady Crew prowadzona przez Crazy Leags'a i Prince Ken Swift została uznana za najlepszą grupę break dance. W 1982 roku RSC uczestniczyła w pierwszej podróży do Europy "New York City Rap Tour", za pośrednictwem, której kultura hip-hop została rozpowszechniona na cały świat. Grupa wystąpiła w takich filmach jak "Wilde Style", "Flashdance", "Style Wars" i "Beat Street".  Obecnie RSC ma oddziały w Japonii, Anglii i we Włoszech. RSC wraz z grupą Ghettoriinal Dance Company podróżują po świecie reprezentując i pokazując prawdziwy obraz kultury hip-hop. Wydaje nagrania dla break dence'rów, publikuje wywiady z najwybitniejszymi tancerzami, a także dokumentacje imprez takich jak "Rock Steady Anniversary", "B-boy Smift". Rock Steady Crew wywarła ogromny wpływ na inne grupy i jest uznawana za niepowtarzalny symbol b-boyingu. RSC jest częścią Universal Zulu Nation.

NEW YORK CITY BREAKERS
W 1982 roku człowiek o nazwisku Michael Holman zebrał  tancerzy z Floormasters Crew i stworzył nową grupę, którą nazwano New York City Breakers.

W skład NYCB wchodzili Flip Rock (Bobby Potts), Kid Nice (Noel Mangual), Action (Chino Lopez), Glidemaster (Matthew Caban), Powerful Pexter (Tony Lopez), Lil Lep (Ray Ramos), Mr. Wave (Tony Draughon), Icey Ice (Corey Montalvo). New York City Breakers była uważana za najpoważniejszego rywala Rock Steady Crew. W filmie "Beat Street" przedstawiono bitwę pomiędzy NYCB a RSC. Bitwa ta wkrótce stała się legendarną i zainspirowała wielu ludzi, sprawiając, że pokochali oni breaking. New York City Breakers wystąpili w hip-hop'owym programie telewizyjnym "Grafitti Rock" oraz "Soul Train". Prezentowali swoje umiejętności na Lincoln Center przed prezydentem  Ronaldem Reaganem. Występ ten był transmitowany przez narodową telewizję. Jakiś czas później Glidemaster zginął w wypadku motocyklowym. Pozostali członkowie grupy nadal zajmują się break dancem i występują od czasu do czasu.

GHETTORIGINAL PRODUCTION DANCE COMPANY 
Ghettoriginal została założona przez członków hip-hop'owych grup takich jak Magnificent Force, Rhythm Techiques i Rock Steady Crew. Ghettoriginal zostało utworzone, aby nadać tanecznemu wykonaniu profesjonalnego poziomu artystycznego, podczas gdy większość hip-hop'owych składów pozostała na ulicy lub w klubach. Grupa miała występy przy Kennedy Center, Miani Gusmem Theater, Central Park's Sammer Stage, The Vienna Dance Festival, Theater Jean Vilar w Paryżu i American - Japan Dance Festival w Tokio. Niektórzy członkowie Ghettoriginal są prekursorami indywidualnego stylu i swojej twórczości, którą kontynuują poszerzając konwencje tańca. GPDC jest częścią Universal Zulu Nation.

MAGNIFICENT FORCE 
Grupa Magnificent Force  stworzona została z członków innych grup b-boy'owych. Była super składem tancerzy, którzy wywodzą się z takich ekip jak Rock Steady Creaw  czy The Floormasters. Magnificent Force tworzyli Fabel i Mr. Wiggles obaj z  RSC, Icey Ice z Dynamic,Cosmic Pop z Zulu Nation, Fast Break z The Floormasters oraz Tangerine. Tangerine była jedną z najbardziej sławnych i popularnych tancerek break dance'a w historii.

(http://www.hip-hop.pl/teksty/projector.php?id=1311011574)

Disco Dance - taniec z lat 70 tych

Disco Dance – taniec dyskotekowy, modny w latach 70. Aktualnie taniec zalicza się jako jedną z kategorii tańca sportowego. Taniec charakteryzuje się szybkim tempem oraz wymachami nóg, szpagatami jak i figurami akrobatycznymi.

Podkategorie Disco Dance:

• DDF (Disco Dance Freestyle): dozwolone są figury akrobatyczne,
• DD (Disco Dance): figury akrobatyczne są zabronione,
• Show Dance: oprócz tańca wskazana jest gra aktorska.

Polską organizacją zrzeszającą kluby sportowe uprawiające dyscyplinę tańca sportowego jest PZTSport (Polski Związek Tańca Sportowego). Od 2003 PZTSport jest członkiem międzynarodowej organizacji IDF (International Dance Fereration) i bierze czynny udział w międzynarodowej rywalizacji sportowej pod nazwą Polish Dance Sport Union lub Union Polonaise de la Dance Sportive.

Tańce nowoczesne - taniec grupowy lub solo

Taniec nowoczesny wyłaniał się w 1930-1950 w Ameryce, w swoich korzeniach posiada elementy folkloru indiańskiego i murzyńskiego. Ten typ tańca nie nadaje się na deski teatru jest to taniec typowo estradowy. Można wyróżnić w nim następujące style:

• Hip-Hop
• Electric Boogie
• Break Dance
• Disco Dance
• Disco Show
• Dance Show

Osoby tańczące same walczą w kategorii "Solo", osoby tańczące w duetach są w  kategorii "Duet", od 3 do 7 osób to kategoria "Miniformacja". Od 8 do 24 osób tańczących tworzy "Formację".
Najważniejsze wydarzenia taneczne ciągu roku:

• Mistrzostwa Polski, Europy i Świata,
• Międzynarodowy festiwal tańca "Mikołajki"
• Festiwal piosenki i tańca "Konin"
• Puchary Polski, Włoch itp. (rankingowe)
• Otwarte Mistrzostwa Polski.

(http://www.taniecweb.pl/taniec-nowoczesny.html)